ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ
19 Μαΐου 2015
Δελτίο Τύπου 53
Γενοκτονία των Ποντίων.
Τo άγνωστο ελληνικό ολοκαύτωμα.
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη
της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των
ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Πιο συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή
μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα
πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν συναρτάται με πολεμικές συγκρούσεις. Ο
γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.
Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με
353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της
Τραπεζούντας το 1461 γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς
και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη
συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.
Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το
1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε
από το Μούσταφα Κεμάλ (1919 - 1923 ). Το
Νεοτουρκικό Κομιτάτο « Ένωση και Πρόοδος » ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους,
που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά
Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα.
Οι Τούρκοι στον
Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους
σε Τάγματα Εργασίας στην ενδοχώρα. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα
τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να
συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με ποινή τιμωρίας από τις
στρατιωτικές αρχές. Αυτά είναι ελάχιστα στοιχεία που μπορεί κάποιος να
παραθέσει για να γίνει κατανοητός. Υπάρχουν πολλές – πάρα πολλές
αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες της ιδιαίτερα τραγικής εκείνης περιόδου.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των
Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν
στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία
των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων
της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το
1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Το τέλος
του Πόντου ολοκληρώθηκε. Οι φωνές λιγοστεύουν.
Η Βουλή των Ελλήνων με αρκετή ομολογουμένως καθυστέρηση, το Φεβρουάριο του 1994 ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της
19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των
Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η
αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον
ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του
μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη
πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του
ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά
όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των
πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειμματική
ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων,
που έστω και αργά αποκαταστάθηκε.
